«چشمهایش»، شاخص‌ترین اثر «بزرگ علوی» است. این کتاب روایت یکی از دوستداران نقاش معروفی به نام “ماکان” است که به دنبال راز مرگ مشکوک استاد در تبعید است. در خلال داستان آقای ناظم همان دوستدار استاد حدس می‌زند که راز مرگ استاد در یکی از تابلوهای ایشان که به خط خود استاد “چشمهایش” نامیده شده و در شخصیت مدل این اثر نهفته است. پس از آن سعی می‌کند با پیدا کردن زن به تصویر کشیده شده در تابلو به این راز دست پیدا کند و برای این کار ناظم مدرسه نقاشی‌ای می‌شود که آثار ماکان در آن به نمایش در آمده است. در ادامه با پیدا شدن فرنگیس پرده از راز مرگ ماکان برداشته می‌شود. بزرگ علوی در این رمان روش استعلام و استشهاد را به کار برده، روشی که چند اثر دیگر او را نیز شکل داده است. این شیوه بیشتر در ادبیات پلیسی معمول است. یعنی کنار هم نهادن قطعات منفصل یک ماجرای از دست رفته و ایجاد یک طرح کلی از آن ماجرا به حدس و قرینه. بدین ترتیب یک واقعه گذشته به کمک بازمانده‌های آن نوسازی می‌شود. نثر منظم و سیال نویسنده در قیاس با معاصرانش بسی امروزی می‌نماید. این کتاب از آثار معدود فارسی است که در مرکز آن یک زن با تمام عواطف و ارتعاشات روانی و ذهنی قرار گرفته است. کتاب حاضر را انتشارات «نگاه» منتشر کرده است.

كتاب خاما : خاما نبايد نوشته مي‌شد. يك ‌بار يكي خيلي سال قبل او را زندگي كرد و در شبي، اين راز مگو را گفت و ديگر به سخن درنيامد. لال شد. و گذشت و گذشت و گذشت تا رسيد به يكي كه كارش گفتن است. اين كلمه‌ها اميد دارند خاما زنده شود و آن راوي هم. به رقص و به رنگ‌رنگ زرد و قرمز اين حلقه آتش، بايد كه جاري شد و…

كتاب ره ش : رضا اميرخاني در رمان رهش موضوع توسعه‌ي شهري را دستمايه قرار داده و تاثيرات آن را بر عرصه‌ي زندگي انسان معاصر در قالب داستان زوجي معمار در تهران امروز به تصوير مي‌كشد. بخشي از كتاب: تهران -با اين نماهاي رومي- شده است برشي از معادن سنگ! معدن سنگ عمودي شده‌ي بي‌ريختي است منطقه‌ي يك تهران. حالا هگمتانه چه حرفي براي دانشجوي معماري دارد؟ بگذريم؛ اتوبوس كه بين راه در لالجين ايستاد، رفتم و زيباترين بشقاب‌ها را انتخاب كردم. براي دوره‌ي دانشجويي كمي گران بود و و كسي از بچه‌ها طرف‌شان نرفته بود. دوتا برداشتم. يكي از دخترها كه هميشه مانتوي جين مي‌پوشيد، گفت: -به به! شاهزاده‌ي قصه‌ي ما وقتي اسب سفيدش را پارك كرد دم در خانه‌ي ويلايي ليا، براي كيك عصرانه بشقاب سفالي هم دارد! و…

رمان «مردی به نام اُوِه» اثر «فردریک بَکمن» را ««فرناز تیمورازف» به فارسی برگردانده است. این کتاب رتبه‌ی اول پرفروش‌های سوئد و نیویورک تایمز را از آن خود کرده و به بیش از ۳۰ زبان ترجمه و منتشر شده است. روزنامه‌ی «اشپیگل» درباره‌‌ی آن نوشته است: «کسی که از این رمان خوشش نیاید، بهتر است اصلا هیچ کتابی نخواند.» بکمن در این رمان تراژیک – کمیک احساس‌هایی مثل عشق و نفرت را به‌زیبایی به تصویر می‌کشد و انسان و جامعه‌ی مدرن را در لفاف طنزی شیرین و جذاب نقد می‌کند. این کتاب در عین داشتن نثری بسیار ساده و روان، مفاهیم عمیقی دربردارد که از چشم‌های مخاطب پنهان نمی‌ماند. با این جمله‌ها وارد جهان داستان می‌شویم: «اُوِه پنجاه‌ونه سال دارد. اتومبیلش ساب است. با انگشت اشاره طوری به کسانی اشاره می‌کند که ازشان خوشش نمی‌آید که انگار آن‌ها دزد هستند و انگشت اشاره‌ی اوه چراغ‌قوه‌ی پلیس! جلوی پیشخان مغازه‌ای ایستاده که صاحبان اتومبیل‌های ژاپنی می‌آیند تا کابل‌های سفیدرنگ بخرند. اوه مدتی کمک‌فروشنده را نگاه می‌کند. سپس جعبه‌ی نه‌چندان بزرگ و سفید را جلوی صورتش تکان می‌دهد. می‌پرسد: “خب! ببینم، این یکی از همون اوپدهاس؟” فروشنده که مرد جوان ریقونه‌ای است، با تردید نگاهش می‌کند. معلوم است دارد سعی می‌کند جلوی خودش را بگیرد تا جعبه را بلافاصله از دست اوه نقاپد. “بله، درسته، آی‌پد. ولی خیلی خوب می‌شه اگه این‌جوری تکونش ندین…” اوه طوری جعبه را نگاه می‌کند که انگار نمی‌شود بهش اطمینان کرد. انگار جعبه یک وسپاسوار با شلوار ورزشی باشد که همین حالا به اوه گفته “آهای رفیق” و سعی دارد یک ساعت مچی بهش قالب کند.» فردریک بَکمن، متولد استکهلم، نویسنده و وبلاگ‌نویس سوئدی است. از دیگر آثار پرفروش او می‌توان به «مادربزرگ سلام رساند و گفت متأسف است» و «بریت ماری اینجا بود» اشاره کرد. کتاب حاضر را نشر «نون» منتشر کرده و در اختیار مخاطبان قرار داده است.

رمان «مادربزرگ سلام می‌رساند و می‌گوید متاسف است» نوشته‌ی «فردریک بکمن» را «حسین تهرانی» به فارسی برگردانده است. ناشر درباره‌ی این اثر آورده است: «کتاب حاضر اثری است خواندنی؛ ماجراهای مادربزرگی هفتادوهفت‌ساله، پزشکی پرشروشور که همسایه‌ها را به مرز جنون رسانده، با نوه‌اش السای هفت‌ساله. السا عاشق ویکی‌پدیا و ابرقهرمانان است و در زندگی‌اش فقط یک دوست دارد: مادربزرگ. او با قصه‌های مادربزرگ و در عالم تخیل، مهیج‌ترین حوادث را تجربه می‌کند. تا سرانجام مادربزرگ او را وارد بزرگ‌ترین ماجراجویی زندگی‌اش می‌کند ولی این‌بار در دنیای واقعی.» در بخشی از داستان می‌خوانیم: «مادربزرگ هفتادوهفت‌ساله است. یعنی در واقع تقریبا هفتادوهشت‌ساله. او هم نسبت به سن‌وسالش چندان خوب نیست. آدم از چهره‌اش تشخیص می‌دهد که پیر شده است، چون صورتش مثل یک تکه روزنامه است که در کفش خیس قرار داده شده باشد، ولی به ذهن هیچ کس خطور نمی‌کند که بگوید مادربزرگ آدم پخته‌ای است. گاهی بعضی‌ها به مادر السا می‌گویند که مادربزرگ سرزنده است و بعد با نگرانی، حتی کمی خشمگین به مادر السا نگاه می‌کنند. و مادر السا هم هر بار آه می‌کشد و می‌پرسد، این‌بار میزان خسارت چقدر است. مثلا به نظر مادربزرگ، وقتی که او هنگام پارک رنو، با دنده‌عقب به ماشین عقبی می‌کوبد، این مردم هستند که مقصرند، چرا که اگر با هم همبستگی داشتند، هیچ وقت ترمزدستی ماشین را نمی‌کشیدند.» فردریک بکمن (1981) با رمان مردی به نام اُوِه به شهرتی استثنایی دست یافت. این رمان‌‌نویس و روزنامه‌نگار جوان سوئدی بعد از انتشار این رمان در سوئد و آلمان به جهان معرفی شد. مادربزرگ سلام می‌رساند و می‌گوید متاسف است و بریت ماری آثار دیگر اوست که با اقبال عمومی گسترده‌ای روبه‌رو شده است. کتاب حاضر را انتشارات «کتاب کوله‌پشتی» منتشر کرده است.