از میان تمام اتاق‌ها، راهروها و نمادهای تاریخ‌سازی که کاخ سفید و محوطه‌هایش را می‌آراست، تالار ستون‌دار شده‌ی بال غربی را بیشتر می‌پسندیدم. این تالار هشت سال ریاست جمهوری مرا در خویش جای داده است؛ به بلندای یک دقیقه گذر از این تالار در فضای باز از خانه تا دفترکار و بازگشت دوباره. اینجا همان جایی است که نخستین سوز زمستانی و نیز نخستین حلاوت تابستانی را حس کردم. همان جایی‌که به همه چیز فکر می‌کردم، جلسات پیش‌رو را با تیک‌زدن مشخص می‌کردم، خلاصه‌ی مباحث را برای اعضای کنگره یا حقوق‌دانانی که قدری هم اضطراب داشتند آماده می‌کردم، خودم را نیز برای تمام حوادث و بحران‌ها مهیا می‌نمودم.